Πολύ μακριά για να σε νιώσω
πολύ κοντά για να σ'αφήσω
άσε με μόνο να σ'αγγίξω
δε θα 'θελα να σε πληγώσω
Έχει ραγίσει η καρδιά μου
δεν ξέρω πια αν σ' άγαπώ
οι σκέψεις μου είναι κοντά σου
μα δε τολμώ να σου τις πω
Είναι ο αέρας στα μαλλιά σου
που φέγγουν σαν το δειλινό
Τα μάτια που δε θα κοιτάξω
φοβόμενος μην προδωθώ
Τα χείλη που χαμογελούνε
σκορπίζωντας το φως παντού
δεν θα 'θελα ποτέ για μένα
ειρωνικά να ομιλούν
Γι'αυτό δε θα σου φανερώσω
τα συναισθήματα μου αυτά
καλύτερα να΄ναι κρυμμένα
αχ,πονεμένη μου καρδιά
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Όχι κ όμως δε σκεφτόμουν απολύτως καμία όταν το έγραφα, κ λέω λοιπόν κ αναρωτιέμαι αφού χωρίς έρωτα βγήκε,αυτό με έρωτα τι θα έβγαινε?
Χάλια θα έβγαινε μάλλον... Γιατί δε θα ήταν ποτέ το ιδεατό. Θα ήταν για ένα άτομο συγκεκριμένο, και όχι για την ανάγκη για ένα άτομο. Και όπως έλεγε και ο Fu Masu. "I might seem relaxed and not doing anything, but I assure you: I am very busy on a molecular level"
Δημοσίευση σχολίου