Λοιπόν... και ένα ψάρι(¨)

Η ζωή είναι σκληρή μου είπε ένας φίλος μου την ώρα που ρούφαγε τον καφέ του,
σχολιάζοντας τα τελευταία γεγονότα.

Ε λοιπόν ξέρετε κάτι η ζωή δεν είναι σκληρή, είναι λάθος να το λέμε αυτό.
Η ζωή είναι αηδιαστικά ουδέτερη κ όταν συμβαίνει κάτι είναι συνέπεια αλληλουχίας γεγονότων που επίσης είναι εκνευριστικά ουδέτερα.

Το σκληρό είναι το ότι εμείς σαν άνθρωποι δεν αντέχουμε στη σκέψη αυτή.
Δηλαδή ότι μπορεί να την πληρώσουμε ενώ είμαστε καλοί.
Τι είναι καλό όμως?

Κ αυτό δικό μας κατασκεύασμα είναι. Δεν υπάρχει καλό κ κακό.
Κ δεν υπάρχει γκρί.

Υπάρχουμε εμείς κ ο σεβασμός μας προς τους συνπορευτές μας στην ζωή.
Και δεν εννοώ μόνο τους ανθρώπους αλλά κ την φύση.

Γιατί κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι αποτελούμε μια τρίχα της κουβέρτας που είναι το σύμπαν,κ παγερά αδιάφορο το αφήνει το σύμπαν που υπάρχει ζωή.

Θα έλεγα πως η ζωή είναι τόσο εύθραυστη, γιατί δεν έπρεπε να υπάρχει.

Συντομη παύση εδώ.

Υπάρχει όμως και τα καταφέρνει διότι δεν έχει συναισθηματισμούς.

Δεν ήταν ουτε καλό ούτε κακό το ψάρι που φάγατε προχτές, απλά έτυχε να περνάει απο εκεί.
Απλά έτυχε να μην καταλάβει ότι ζει σε μικρογραφία και ότι απο εδώ μέχρι τον απέναντι βράχο δεν έπρεπε να βολτάρει,και ας έζησε όλη του την ζωή εκεί.

Το κατρακύλημα

Τελικά

Η εξυπνάδα είναι έμφυτη

Η σοφία είναι παροδική

Κ η βλακεία κατακτήται με πολύ κοπό.

Το τραίνο

Φτάσαμε λοιπόν κύριε, εδώ κατεβαίνετε.

Αποκλείεται δεν είναι εδώ ο σταθμός μου.

Μα καλά πόσο μακριά περιμένατε να φτάσατε με αυτό.

Περασμένα

Είναι όλα αυτά που θα έρθουν
είναι αυτά που τελικά δεν έζησες
κ όλα αυτά,που τώρα δε μπορείς να κάνεις

Καινούρια είναι αυτά που πέρασαν
αυτά που έζησες
κ όλα αυτά που έχεις κάνει

αλλά όχι δικά σου, των άλλων

Αναβίωση της αναβίωσης

Τελείωσε το τέλος μιας καινούριας υπέροχης αρχής, όπως τελέιώνει μία εποχή για να ζήσουμε την επόμενη.

Οπότε σαν γεμάτος συγκίνηση και αγωνία νέος άνθρωπος ξεκίνησα να συναντήσω τον μόνο που μου συμπαραστάθηκε σε όλες της αγωνίες που συμπεριλαμβάνονται σε μια τέτοια ριζική επανάκαμψη,ίσως κ μεταμόρφωση θα έλεγε κάποιος που δε με ήξερε κ τόσο καλά.

Ήτανν εκεί και περίμενε στο κεφαλόσκαλο όπως συνήθως, το βλέμμα του βάραινε κάθε μου βήμα,φαινόταν πολύ πιο σοβαρός, γερασμένος,έσφιξα γερά την κουπαστή κ προχώρησα αργά αλλά σταθερά προς το μικρό μπαλκονάκι που στέγαζε τα παιδικά μου χρόνια.

Δεν ξέρω αν ήταν η θέα από το περβάζι ή το άρωμα απο τα έλατα που αναμοχλεύσαν τις αναμνήσεις μου, όμως το μυαλό μου βυθίστηκε κ με συνεπήρε στη μοιραία εκείνη μέρα που ξεκίνησαν όλα.

Καμιά φορά οι μικρές λεπτομέρειες που μας ξεφεύγουν κρύβουν την αλήθεια, και ποιός θα φανταζόταν την φύση αυτής της πρωτοφανούς αποκάλυψης όταν ξεκινάει τη μέρα του με δύο απολαυστικές φέτες κριθαρένιου ψωμιού με βαρύ ελατίσιο μέλι σκορπισμένο πρόχειρα εδώ κ εκεί να αναβλύζει με μυρωδιές, κ πίνοντας κατσικίσιο φρέσκο γάλα που άνηκε στον ανεπρόκοπο γείτονα μας, που παρ'όλο που τον λέω έτσι είχε έρθει γεμάτος χαρά εκείνο το πρωί να μας το φέρει.

Πάντα φερόμουν σκληρά στους ανθρώπους, όχι όμως από κακία ή δόλο αλλά από την απόφαση που είχα πάρει από καιρό να μετατραπώ στο απόλυτα αντικειμενικό κατασκεύασμα που το επαγγελμά μου απαιτούσε.

Ξεκίνησα λοιπόν όπως κάθε πρωί προς την πλατεία του χωριού κ το στολίδι της την εκκλησία του προφήτη Ηλία που έστεκε σαν απόδειξη πολιτισμού μέσα στην άγρια ομορφιά του ορεινού κ καταπράσσινου τοπίου.

Συνέχεια

Κάθομαι σπίτι τώρα κ ξέκλεψα λίγο χρόνο από την στατιστική για να γράψω κάτι.
Έχει να κάνει με την υπομονή πιστεύω.
Βέβαια θα μου πείτε τι?
Η έρευνα φυσικά!
Η έρευνα και η σχέση μοιάζουν πολύ ξέρετε, θέλουνε κ οι δύο επιμονή ,αφοσίωση κ φυσικά
υπομονή.
Και στα δύο αρχίζεις με κάποια δεδομένα και ελπίζεις σε ένα πιθανό αποτέλεσμα, βέβαια το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι αυτό που περίμενε κανείς αλλά είναι μια κατάληξη.
Κάπου εκεί πιστεύω μπαίνει και η αμφιβολία, για το λόγο που το ξεκίνησες για το τι περιμένεις κ για το αν μπορείς να την ολοκληρώσεις.
Για την έρευνα μιλάω πάντα, αμαν να μπλέκετε τις σχέσεις παντού.
Π.χ κοιτάξτε την ώρα στο ρολόι σας τώρα.
Είδατε τι επιρροή έχει κάτι τόσο χαζό, πιστεύω οι μισοί από εσάς κοιτάξατε το ρολόι σας όντως.
Ενώ οι άλλοι μισοί περιμένατε πρώτα να διαβάσετε παρακάτω το γιατί να το κάνετε αυτό.
Κ εδώ μπαίνουμε στην διαδικασία του πειράματος.
Υλικό πράγμα ο άνθρωπος τα υλικά αναγνωρίζει.
Χρειαζόμαστε όλοι λοιπόν μία επιβεβαίωση για τη θεωρία μας, τον ευατό μας, τους άλλους.
Αμφιβάλουμε λοιπόν κ πάλι αλλά λανθασμένα.
Θα μου πείτε γίνεται να αμφιβάλλεις λογικά?
Δεν ξέρω αλλά θα προσπαθήσω να το αποδείξω.
Μεγάλο πράγμα η απόδειξη κ όχι προφανές εννίοτε, πρέπει να καταφεύγεις σε άτοπο για να την τεκμηριώσεις.
Αλλά για την τεκμηρίωση θα πούμε κάποια άλλη στιγμή.
Άντε κ ζήσανε όλοι καλά κ εμείς καλύτερα(ήμουνα κ εγώ εκεί μα είχα παπούτσια από χαρτί κ λιώσανε κ πάνε)

Τι είναι η έρευνα?

Αμφιβολίες

Υπάρχουν στιγμές στην ζωή που αμφιβάλλεις για τα πάντα, τον ευατό σου, τους φίλους σου, τους αγαπημένους σου. Το ερώτημα είναι σε φθείρουν?
Η απάντηση γρήγορη και απερίσκεπτα αποδεκτή είναι ναι.
Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια.
Το πρώτο πράγμα το οποίο σας ήρθε στο μυαλό φυσικά είναι ότι αναφερόμουν στην εμπιστοσύνη προς τους άλλους, όμως δεν βλέπω να έγραψα κάτι τέτοιο...
Η αμφιβολία είναι η αρχή της γνώσης, αν δεν αμφέβαλαν οι άνθρωποι για τα δεδομένα κάθε εποχής πιστέψτε με θα είμασταν ακόμα σε σπηλίες κ θα φοβόμασταν μην πέσουμε από την άκρη της γης.
Πόλεμος είναι κ η αμφιβολία, πόλεμος όμως με την αρχαία ελληνική έννοια,
ο οποίος ην αρχή πάντων σύμφωνα με τον Ηράκλειτο.
Κάθε φορά που αμφιβάλουμε αλλάζουμε' αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Άλλωτε προς το καλό,άλλωτε προς το χειρότερο.
Θα μου πείτε τώρα πως ξέρω που με οδηγεί λοιπόν κάθε φορά?
Δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι δεν είναι δουλειά όλων να αμφιβαλλουν, κάποιοι δε θα άντεχαν την πίεση κ δεν είναι δουλειά κ όλων στην τελική.
Τώρα θα μου πείτε ότι δέχομαι την εθελοτύφλωση σαν κάτι καλό.
Τουναντίος είναι πολύ κακό αλλά αναπόφευκτο αν θέλουμε να διατηρήσουμε την ψυχική μας υγεία.
Όλοι το κάνουμε σε διαφορετικούς απλά τομείς.
Έχει να κάνει με την αλλαγή κυρίως.
Μεγάλες οι αλλαγές και μικρή η ζωή στην οποία τις βιώνουμε, είμαστε ανώριμοι κ ανίσχυροι μπροστά τους κ τελικά απλά τις δεχόμαστε, θέλωντας η όχι.
Αναπόφευκτά θα έλεγα, όμως είναι πολύ δυνατή αυτή η λέξη,οπότε θα πώ αναπόσπαστα, αναπόσπαστη η αλλαγή λοιπόν από την ζωή μας.
Την δεχόμαστε λοιπόν, την αλλαγή κ την αμφιβολία κ ότι συνεπάγεται αυτών.
Μεγάλη κουβέντα άνοιξα σε πολλά θέματα, κ μικρό το μυαλό μου για να την ταξινομήσει, ας γυρίσω λοιπόν στη πραγματική ανάλυση επί φανταστικών θεμάτων (άτιμο μαθηματικό)
με την υπόσχεση ότι θα την συνεχίσω δοθέντος χρόνου κ διάθεσης.

Kατά γενική ομολογία...

Όποιος συνοψίζει τα λεγόμενα του κ την θεωρία του περί ζωής σε μία φράση από βιβλίο, το πολύ πολύ να είναι 300 σελίδες κ ο ίδιος...

Είπα να φύγω, τελικά όμως...

Έκατσα
Α)Στα αυγά μου
Β)Στην καρέκλα μου
Γ)Στο διαγαλαξιακό διαστημόπλοιο ΕΡΜΗΣ (σαββατοκύριακα τα παιδιά δωρεάν)

Τελικά τώρα τελευταία όλο συμπεράσματα βγάζω κ όχι κατασκευαστικούς συλλογισμούς, αυτό σημαίνει 2 πράγματα, ή ότι έχω γίνει σοφός(τρέμε γέρε τρίζει η καρέκλα της εξουσίας σου) ή ότι αυτή η βότκα είναι πολύυύυύύύύύ παλιά!

Συμπέρασμα Α)Η ζωή δεν είναι ούτε ο τόπος,ούτε ο χρόνος, παρά μόνο συναντήσεις
Β)Δεν έχει σημασία ούτε τι λές, ούτε πως το λές, αλλά ποιος σε ακούει

Ω γαμώτο!!!!

Ναι, μπήκε η άνοιξη κ μαζί με αυτή μπήκαν κ οι ιδέες,
πολλές ανεξάρτητες,
τρομακτικές για μια εποχή που συμβολίζει την ανάσταση

ίσως όμως ανακουφιστικές,

κ περνάνε οι μέρες, ωραίες,ηλιόλουστες
αλλά οι νύχτες,οι νύχτες είναι πάντα οι ίδιες
αρχέγονος ο φόβος του ανθρώπου για το σκοτάδι, για τη λήθη
γιατί ένα φοβόντουσαν πάντα οι άνθρωποι πιο πολύ κ από τον θάνατο

την λησμονία που έρχεται κ καλύπτει όλη την ζωή
από την αρχή ως το τέλος,
κ από το τέλος ως το παρόν,το παρόν που τελικά
δε ζήσαμε,
αφού κανείς δε μας θυμάται

μικρό το δωμάτιο για τόσο μεγάλες σκέψεις
κ βγαίνω έξω

γιατί είναι ωραία η άνοιξη όπως κ να την κάνω
κ ένα λουλούδι όμορφο φτάνει για να ανασάνω

Θέλω μία απάντηση!

1)Είσαι ότι σκέφτεσαι ή ότι κάνεις?
2)Υπάρχει πραγματικά άθεος άνθρωπος ή είναι όλοι άθρησκοι?
3)Υπάρχει αντικειμενικό νόημα στη ζωή ή μόνο υποκειμενικο?
4)Υπάρχει πραγματική επικοινωνία η μόνο έμμεση?
5)Είναι το μεγαλύτερο ταμπού του ανθρώπου τελικά η ελευθερία?

Ανάδρομο

Έπεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν θα μπορούσε άλλωστε να είχε γίνει διαφορετικά, όλη η ζωή του συνοψιζόταν γύρω από αυτή τη στιγμή.
Τάχα μου όμως δε το περίμενε, προσπάθησε να σκεφτεί, να αφουγκραστεί, αλλά δε μπόρεσε.
Τόση σοφία χαμένη, άδικα χαμένη συμφώνησε, αλλά κ αυτή η σκέψη ήταν ανούσια θαρρείς, αλήθεια,μήπως είχε κ καθόλου σημασία τώρα?
Κ όμως έπρεπε να βρεί μια δικαιολογία, ένα νόημα.
Ίσως θα έπρεπε να είχε μια τρανή αποκάλυψη για την ύπαρξηκ τη δημιουργεία, κ όχι αυτό τον έντονο πόνο που είχε στα πλευρά.
Θα ήθελε να σηκωθεί αλλά δεν ένιωθε καθόλου πλέον τίποτα,ούτε τον πόνο.
Για μία στιγμή όμως, τι μύριζε έτσι? Περίεργα, γνώριμα.
Ήταν η μυρωδιά της βρεγμένης από την θάλασσα άμμου, τόσα καλοκαίρια μικρός,
μα που είχε πάει τόσο καιρό,την είχε λησμονήσει?φάνταζε ασήμαντη,όχι τώρα όμως, τώρα ήταν η πεμπτουσία του,η απάντηση που γύρευε,ναι συλλογίστηκε,τώρα καταλάβαινε,τώρα.
Έκλεισε τα μάτια για να θυμηθεί κ ... κοιμήθηκε,η έτσι ήλπιζε...

Συμπέρασμα

Τελικά λοιπόν

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την πάρεις στα σοβαρά
κ πολύ μεγάλη για να την πάρεις στην πλάκα.

Η αλλοίθωρη γαρίδα

Μια φορά κ ένα καιρό στα ήσυχα νερά του βυθού του σαρωνικού ζούσε μια γαρίδα με τα 9 γαριδάκια της. Το μικρότερο το λέγαν Χαράλαμπο,στη γειτονιά όμως το φωνάζανε κούρκο,που στην γλώσσα των γαρίδων σημαίνει αλλοίθωρος.
Αυτό συνέβαινε διότι το ένα του ματάκι ήταν λίγο πιο ψηλά από το άλλο εμποδίζοντας την περιμετρική όραση κατά ένα αξιόλογο ποσοστό ή όπως έλεγε ο παππούς του ο γερογαρίδας, η Αυτού μεγαλιώτης ο Χαράλαμπος δεν αξίωνε να κοιτάξει τους χωριανούς στα μάτια, πειράζωντας κ ταυτόχρονα συνειρμικά παρηγορώντας το μικρό γαριδοεγγόνι του.
Το περίεργο με το μικρό μας ήρωα είναι πως όσο χειρότερη ήταν η ορασή του,τόσο καλύτερη ήταν η αντιληψή του περί των πραγμάτων. Ξαφνικά η λογική αποκτούσε ένα ιδιαίτερο νόημα, μπορεί να μην έβλεπε το γλυκό χαμόγελο των συνδαιτιμόνων στα γεύματα από πλούσιο κ λαχταριστό πλαγκτόν που τόσο απλόχερα τους χάριζε η θάλασσα, όμως αισθανόταν καλύτερα τα συναισθηματά τους.
Κάπου είχε διαβάσει στο σχολείο πως η μεγαλύτερη αλήθεια των πραγμάτων είναι πως πάντα κάτι συμβαίνει ή όπως ένας σπουδαίος φιλόσοφος ο Ηρακλής...όχι συγγνώμη ο Ηράκλειτος είχε πεί, τα πάντα ρεί. Ο Χαράλαμπος αυτό το τελευταίο δεν καταλάβαινε γιατί το είχαν περί πολλού, εξάλλου στην θάλασσα ζούμε εννοείται πως τα πάντα ρεί,αλλά δεν θα καθόταν να ασχοληθεί με αυτό, αυτά ήταν για τους σοφούς αστερίες.
Αλλά τι έλεγα? Α ναί, έτσι που λέτε πάντα κάτι συνέβαινε, ένα απαλό στρίψιμο στο τραπέζι, ένα νευρικό κούνημα του ποδιού, το παιχνίδι με το πιάτο που είχαν μπροστά τους, το κεφάλι που έξυναν,άνοιγε ένα καινούριο κόσμο συμβολισμών μπροστά στα μάτια της μικρής γαρίδας, ένα κόσμο που τελικά δεν γνώριζε.
Η μικρή γαριδούλα άρχισε να διαπιστώνει πως κανένας δεν εννοούσε ακριβώς αυτό που ήθελε, πάντα μία πρόθεση, ένα νεύμα, μια επιθυμία έμενε ανοιχτή, ανέκφραστη, θυλακωμένη όμως γερά στο κεφαλάκι του μικρού Χαράλαμπου.
Σιγά σιγά ένιωθε να πνίγεται, ήθελε να βγεί κ να φωνάξει τις επιθυμίες όλων, να πεί πραγματικά την γνώμη του, να παραδοθεί στην ελευθερία που τόσα για αυτήν άκουγε κ τόσα δεν έβλεπε. Καταπίεση, καταπίεση κ φόβος αυτό ένιωθε, αυτό ένιωθαν όλοι όσους παρατηρούσε, δεν υπήρχε ειλικρίνεια είχε χαθεί σαν καλοκαιρινό δειλινό μπροστά στα μάτια σου που όμως τελικά δεν είχες την υπομονή να δεις ολόκληρο.
Πήγε να το συζητήση με τον αστακό μια μέρα, αλλά δεν καταλάβαινε, είχε κολλήσει γερά το προσωπείο κ είχε γίνει πρόσωπο, μόνο που αντί για την ασχήμια έκρυβε την ομορφιά. Κ ο αστακός δεν το ξεχώριζε πλέον,μάσκα κ αλήθεια είχαν γίνει ένα, είχαν γίνει μια επιβεβαίωση, η νύχτα θα έφευγε θα ερχόταν μέρα κ πάλι το ίδιο κ τίποτα δεν θα άλλαζε κ το πίστεψε, ναι ο καημένος το πίστεψε.
Έκλαιγε λοιπόν ο κούρκος με αυτά που "έβλεπε" λυπόταν, φορτίο αβάστακτο αισθανόταν όλα αυτά. Κ έγινε κ αυτουνού προσωπείο η μιζέρια.

Ευτυχώς που είναι απλά ένα παραμύθι σωστά?

Παιχνίδι

Θα απαντήσω στην πρόσκληση της καλής μου φίλης άποψης κ του πτηνού καραφλοκότσυφα.

Ανοίγω λοιπόν το βιβλίο που έχω μπροστά μου την μιγαδική ανάλυση (εκδόσεις συμμετρία των Σ.Κ.Μερκουράκη κ Τ.Ε.Χατζηαφράτη) στην σελίδα 123 κ αντιγράφω τις προτάσεις 6,7,8

Το αντίστροφο θέλει περισσότερη προσοχή,αφού δεν μπορούμε να γράψουμε ότι
logp_n=log(1+a_1)+...+log(1+a_n), όπου p_n=(1+a_1)....(1+a_n).
Έστω θ_n=arg(1+a_1)+...+arg(1+a_n)

Άλλο ένα post δίπλα σ'ένα tost

Τελευταία,έχω την εντύπωση πως τρώω πολλά τοστ,γι'αυτό κ αποφάσισα να μοιραστώ την ανησυχία μου αυτή μαζί σας.
Θα μου πείτε είναι κάτι κακό αυτό?
Το θέμα είναι πως δεν ξέρω τι έχουν μέσα, δεν ξέρω αυτούς που μου τα σερβίρουν, δεν ξέρω από που είναι το ζαμπόν, ούτε κ πως φτιάχνεται, το ίδιο ισχύει κ για το τυρί, κ το μαρούλι είναι ψεκασμένο? Δεν είναι? Ήταν έτοιμο η μου το έφεραν, έχει συντηρητικά η όχι? Το έφτιαξα μόνος μου όταν το έφτιαξα, κ τι σημαίνει έφτιαξα μα έτοιμο δεν ήταν μάλλον το συνέθεσα, η σύνθεση είναι αληθινή δημιουργία? Τι σημαίνει πρώτη ύλη? Υπάρχει αρχή σε οτιδήποτε? Μήπως δεν είναι η ζωή κύκλοι ενωμένοι κ εμείς τα βλέπουμε ευθείες? Κ γιατί κόλλησα στο τόστ? Γιατί να το φάω επειδή φτιάχνεται εύκολα? Είναι λοιπόν εύκολο γιατί?Μήπως γιατί τελικά δεν είναι δική μου ιδέα?Μήπως είναι η εύκολη λύση? Κ αν για κάτι τόσο απλό τελικά ξέρουμε τόσο λίγα, τι ξέρουμε πραγματικά για τα σοβαρά που εκτιλύσονται γύρω μας?
Εν οίδα οτί ουδέν οίδα είπε κ ο Σωκράτης κ έφαγε το τοστ....

(κρίμα που ήπιε μετά το κώνειο για να το χωνέψει...!....)

Ο κύριος ολόιδιος

Κ ποιός δεν ξέρει για τον κύριο ολόιδιο, κάθε πρωί έβγαινε για βόλτα κ χαιρετούσε τον κόσμο ολάκερο, περπατούσε στο δρόμο κ χάριζε χαμόγελα στους περαστικούς.
Καλημέρα κύριε μανάβη,καλημέρα κύριε χασάπη, καλημέρα κύριε περιπτερά, κάπου κάπου βαριανάσαινε κ καθόταν σε κανένα πεζούλι να ξεκουραστεί, τον ξέραν όλοι κ δε του έλεγαν τίποτα, έμπαινε κ έβγαινε στα σουπερμάρκετ τον έβλεπες στην πλατεία να χαζεύει τα παιδιά που παίζαν, κ το τρένο που περνούσε κάθε λίγο κ τον τρόμαζε με τα αλλεπάλληλα κλυδωνισματά του.
Τόσο τον είχαν συνηθίσει που αγχωνόντουσαν αν έχανε την καθημερινή του βόλτα.
Μια μέρα ένας καινούριος γείτονας μετακόμισε στην γειτονιά του κύριου ολόιδιου, ένας άνθρωπος χαιρέκακος που αντλούσε την χαρά του από τις ατυχίες των άλλων. Λένε πως έγινε έτσι μετά από ένα οικογενειακό ατύχημα, αλλά δεν είναι τις ώρας να ξεκινήσω τα κουτσομπολιά, βλέπει λοιπόν ο κύριος ολόιδιος οτί ήρθε καινούριος γείτονας κ αποφάσισε να τον χαιρετήσει.
Κατεβαίνει που λέτε σιγά σιγά τα μικρά σκαλοπατάκια,ήταν βλέπετε κ χειμώνας κ γλυστρούσαν, κατεβαινει στο πισωγύρισμα της αυλής κ ροβολάει προς το Χανέικο, το λέγαν έτσι γιατί παλιά έμενε ένας χοντρός κρητικός από τα χανιά εκεί.
Σαν έφτασε βλέπει την σιδερόπορτα ανοιχτεί κ τρυπώνει μέσα, περνάει το μικρό διαδρομάκι με τις πλάκες, φτάνει απ'όξω από την πόρτα της κουζίνας κ αρχίζει να φωνάζει τον γείτονα με όλη του την δύναμη.
Βγαίνει έξω με τα μικρά στρογγυλά γυαλιά του,το ριγέ παντελόνι της πυτζάμας κ φορώντας μια κοντομάνικη φανέλα. Μόλις βλέπει τον κύριο ολόιδιο σαστίζει, κάνει πως πισωπατεί κ αρπάζει ένα μεγάλο μαδέρι σαν παλιό πλάστρι.
Ο κύριος ολόιδιος δεν πολυκαταλάβαινε τι συνέβη, μα πριν το σκεφτεί κ δεύτερη φορά δέχεται το πρώτο χτύπημα στο κεφάλι, πρίζεται φουσκώνουν τα αιμοφόρα αγγεία στα μάτια κ ζαλίζεται, τότε έρχεται το δεύτερο χτύπημα τον βρίσκει στο ζυγωματικό, κατεβαίνει με δύναμη η γνάθος κ κόβει γλώσσα κ ούλα, νιώθει ένα σφίξιμο στην καρδιά ενώ αίμα τρέχει από το αυτί του.
Το τρίτο χτύπημα το θυμάται σαν όνειρο, γιατί μετά κοιμήθηκε ο κύριος ολόιδιος κ ποτέ ξανά δεν άνοιξε τα μάτια πάλι.
Το άλλο πρωί τον βρήκαν στον σκουπιδοτενεκέ, δε δώσαν κ πολύ σημασία θα τον έπαιρνε το σκουπιδιάρικο όπως τόσα νεκρά αδέσποτα σκυλιά.
Μόνο μια άστεγη γριούλα που την ζέσταινε τα βράδια του χειμώνα,του χάιδεψε απαλά την πατούσα κ μην μπορώντας να δακρύσει από την κακουχία είπε, αχ κύριε ολόιδιε μόνο εγώ ξέρω πως ποτέ δεν ήσουν ίδιος με τους άλλους.

Mε κεφαλαίο Ε

Πολύ μακριά για να σε νιώσω
πολύ κοντά για να σ'αφήσω
άσε με μόνο να σ'αγγίξω
δε θα 'θελα να σε πληγώσω

Έχει ραγίσει η καρδιά μου
δεν ξέρω πια αν σ' άγαπώ
οι σκέψεις μου είναι κοντά σου
μα δε τολμώ να σου τις πω

Είναι ο αέρας στα μαλλιά σου
που φέγγουν σαν το δειλινό
Τα μάτια που δε θα κοιτάξω
φοβόμενος μην προδωθώ

Τα χείλη που χαμογελούνε
σκορπίζωντας το φως παντού
δεν θα 'θελα ποτέ για μένα
ειρωνικά να ομιλούν

Γι'αυτό δε θα σου φανερώσω
τα συναισθήματα μου αυτά
καλύτερα να΄ναι κρυμμένα
αχ,πονεμένη μου καρδιά

H ιστορία του μπουκαλιού

Σίγουρα όλοι θυμάστε που στο δημοτικό έπρεπε να γράψετε την ιστορία ενός μπουκαλιού με ένα γράμμα μέσα, θυμάμαι που όλοι γράφανε πως το μπουκάλι είχε περάσει από χίλια μύρια κύμματα κ περιπέτειες, όλα τα παιδάκια βάζαν τον καλύτερο ευατό τους για να διηγηθούν την ιστορία αυτή του μπουκαλιού. Καθώς έψαχνα στην παλιά ντουλάπα βρήκα κ αυτά που είχα γράψει εγώ, τι πειρατές, τι καρχαρίες, τι ιπτάμενες πολιτείες, όμως καθώς έψαχνα βρήκα κ μια άλλη έκθεση, του μικρότερου αδερφού μου η οποία με άφησε άφωνο γι αυτό κ την παραθέτω πιο κάτω.

Το μπουκάλι καθώς επέπλεε έπεσε σε κάτι βράχια διαλύθηκε κ αυτή είναι η ιστορία του μπουκαλιού.........

H κλεψύδρα

Θυμάμαι ακόμα το περίεργο περπάτημα, το στραβό μπαστούνι κ τον πάγκο με την περίεργη πραμάτεια. Φυσικά όπως σε όλα τα παζάρια δεν είχα σκοπό να αγοράσω τίποτα απλά διασκέδαζα την κοσμοσυρροή, την μυρωδιά από τα μπαχάρια κ τα κυλίμια που παρα είχαν μείνει στη ναφθαλίνη, το ζεστό σαλέπι κ τις λατέρνες που παίζαν παλιά μελαγχολικά τραγούδια, η μυρωδιά ενός κόσμου που σβήνει αργά αλλά σταθερά.

Με συγχωρείται,όμως νομίζω πως ξέφυγα λίγο από το θέμα. Ο γεροντάκος αυτός που λέτε προσπαθούσε να μου πουλήσει κάτι,οτιδήποτε,για να βγάλει τα προς το ζήν. Λύπηση δεν είχα στην καρδιά μου εκείνη τη μέρα για τους άτυχους στην ζωή οπότε μάλλον άδικα έχανε τα λόγια του, όταν ξαφνικά μου λέει, πάρτην σου λέω πολλοί λένε πως είναι μαγική, στην αρχή δεν κατάλαβα για τι μιλούσε κ αν μιλούσε σε μένα, βλέπετε ήταν πολύς ο κόσμος κ η βαβούρα.

Με συγχωρείται αποκρίθηκα, σε εμένα μιλάτε?

Ναι νεαρέ κοίτα, κοντοστάθηκε κ διάκρινα στα χέρια του μια κλεψύδρα, ξύλινη γυαλισμένη με λούστρο κ με ένα τζάμι ψιλοθολό από την κακή διεργασία στην παραγωγή κ με μία πρασσινοκίτρινη άμμο να κυλάει μέσα.

Ώστε είναι μαγική ? Μάλιστα,κ τι κάνει?

Ο γέρος χαμήλωσε το βλέμμα, δεν ξέρω νεαρέ,ξέρω μόνο ότι ήταν ενός άραβα ευγενή,τι κάνει μόνο εσύ μπορείς να το διαπιστώσεις.

Έξυσα το κεφάλι μου με άπορία για τις βλακείες που έλεγε για 10 ευρώ.

Καλά καλά θα την πάρω του λέω κ ας ήταν κ του αυτοκράτορα της Κίνας.

Την πήρα κ μου έδωσε κ κάτι οδηγίες στα αραβικά(για το εφέ θεώρησα).

Όμως είμαι άνθρωπος περίεργος κ ήθελα να δώ αν έλεγε ασυναρτησίες ή είχαν κάποιο νόημα οι οδηγίες. Έτσι τις πήγα στο φίλο μου το Γιώργο απόφοιτο τουριστικών σπουδών κ γνώστη της αραβικής.

Πήρε τις οδηγίες τις κοίταξε κ μου είπε πως έλεγαν να προσέχω να μην πέσει ποτέ όλη η άμμος από την μία μεριά.

Περίεργο σκέφτηκα,μα αυτό είναι το μόνο σίγουρο σε μια κλεψύδρα.

Αργότερα στο σπίτι την περιεργάστηκα κ είδα ότι η κακοτενία της κλεψύδρας ήταν τέτοια που πάντα έμενε λίγη άμμος σε ένα βαθούλωμα που είχε το γυαλί.

Νευρίασα κ άρχισα να την κουνάω, αλλά η άμμος δεν έλεγε να φύγει από εκεί.

Την άρπαξα κ την κτύπησα με δύναμη στο πάτωμα, προς εκπληξή μου δεν έσπασε. Όμως η άμμος είχε πλέον όλη μεταφερθεί στο ένα υποδοχείο της κλεψύδρας.

Χα όχι που θα μου έφερνες αντίσταση σκέφτηκα κ κινήθηκα προς το σαλόνι να δω λίγη τηλεόραση καθώς ολοκλήρωσα επιτυχώς το έργο μου με την κλεψύδρα.

Όμως το κανάλι είχε παγώσει, σπουδαία τεχνολογία λέω, αραβικό θα είναι κ το χαζοκούτι.
Βγήκα στο μπαλκόνι, οι δρόμοι ήσυχοι, τα φύλλα στα δένδρα ακίνητα, αγριεύτηκα.

Καλά λέω μα τι στο καλό συνέβη.

Ξαφνικά ένα χέρι ακούμπησε το ώμο μου, κοιτώ κ προς θαυμασμό μου βλέπω ένα ηλικιωμένο άνδρα με μακριά άσπρα γένια να με περιεργάζεται.

Ο φόβος μου πηγή της ανεπάρκειας εξήγησης των όσων συμβαίνουν με άφησε να τραυλίσω κάτι φαινομενικά ανούσιο, αλλά τόσο σημαντικό ώστε η ορθολογική σκέψη μου να μην πάει περίπατο.

Άσε με να μαντέψω ο γέρο χρόνος?

Μπα μου κάνει, πιστεύεις αλήθεια τέτοιες χαζομάρες?
Δε νομίζω να είναι προσωποποιημένος ο χρόνος, σε λίγο θα μας πείς ότι είναι κ συνεχής αχαχαχαχαχχααχαχ

Μα είναι συνεχής(ναι, ξέρω όχι κ η καταλληλότερη στιγμή να κάνεις φιλοσοφικές συζητήσεις αλλά σα μαθηματικός με αρχές δε μπορούσα να τον ακούω να λέει τέτοια παράλογα πράγματα)

Όλοι ξέρουν πως ο χρόνος καμπυλώνεται, διατηρώντας κάποιες αρχές αλλά όχι την συνέχεια.

Κάτσε δηλαδή ο χρόνος κόβεται σε κομμάτια?

Όχι ακριβώς, έχει θα λέγαμε κάποια σημεία ασυνέχειας τα οποία όμως δεν είναι αντιληπτά στον άνθρωπο παρά μόνο ορισμένες στιγμές, όπως όταν είναι κοντά στο θάνατο που βλέπει όλη τη ζωή του να περνά μπροστά από τα μάτια του προσσεγγίζοντας το σημείο στο οποίο κόβεται η ροή για αυτόν.

Δηλαδή το ότι βλέπω τη ζωή να περνά τόσο γρήγορα είναι μία προσπάθεια ατελείωτων προσεγγίσεων ώστε να διατηρήσω τη συνέχεια στο σημείο κ να ζήσω?

Ναι, θα μπορούσες να το πείς κ έτσι.

Δηλαδή,εγώ τώρα είμαι ετοιμοθάνατος?

Όχι μη λές χαζομάρες, αν ήσουν θα έβγαινες στο μπαλκόνι?Ή θα έβλεπες τηλεόραση?

Ναι, σαν να έχεις δίκιο(μα τι λέω έχω χαζέψει?)

Όλα να ξέρεις εξηγούνται λογικά, αποκρίθηκε σε αυτό το παράλογο σκηνικό με άκρα φυσικότητα.

Δηλαδή αυτό έχει λογική εξήγηση?

Φυσικά κ έχει κ η εξήγηση είναι ότι είναι μαγεία.

Εντάξει, αυτό ήταν λάλισα(κουκου κουκου), δηλαδή η λογική εξήγηση είναι η μαγεία?

Η ανάγκη σου να πιστέψεις σε κάτι διαφορετικό από τον κόσμο που ζείς σου έδωσε εσένα ελπίδα κ στην κατάσταση αυτή ζωή. Δηλαδή τελικά είσαι,ότι πιστεύεις ότι είσαι κ το μεταδίδεις, απλά σε κάποια πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολο.

Δηλαδή όλα αυτά συμβαίνουν επειδή πιστεύω ότι μπορούν να συμβούν?

Ακριβώς όπως αρρωσταίνεις όταν πιστεύεις ότι είσαι άρρωστος κ όπως απορείς πως κάποια
άτομα έχουν γίνει σύμβολα χωρίς να είναι.

Κάτσε για το χρόνο δε λέγαμε πως φτάσαμε σε αυτή τη συζήτηση?
Ξαφνικά, άρχισα να ζαλίζομαι,κάνω λίγο πίσω παραπατώ κ πέφτω.
Μόλις ξύπνησα ο αδερφός μου ήταν από πάνω μου.
Μα καλά πόσο χαζός είσαι? Πέταξες με τόση δύναμη την κλεψύδρα που έκανε γκέλ κ σε βρήκε στο μέτωπο, μου φαίνεται πρέπει να βρείς καμιά γκόμενα γιατί δε πάμε καλά...

Μα, μα ...Κοίταξα γύρω γύρω κ μετά την κλεψύδρα. Ρε λές?
Μπα ιδέα μου ήταν, ακούμπησα την κλεψύδρα στη βιβλιοθήκη κ έφυγα κοιτώντας τη μικρή πρασσινοκίτρινη σκόνη να κυλάει ειρωνικά.

Άπειρο

Κοιτώ ψηλά στον ουρανό
τη νύχτα που φεγγοβολουν τ'αστέρια
όσο το βλέμμα, η ματιά μου φτάνει
σε σύνορα που αγγίζουν τ'άπειρο

στα όρια της λογικής
που ο νούς μου προσπαθεί να φτάσει
που η φαντασία μου κοπιάζει
στο αχαλίνωτο να δώσει λύση

όσο κοιτώ βροχής σύννεφα
γύρω απειλητικά μαζεύουν
θυμίζουν άσχημους καιρούς
σταγόνες,δάκρυα στων λαών τα μάτια

Γίναν θυσίες για να μπορούμε
ήρωες άνθρωποι,άνθρωποι των ηρώων
χύθηκε αίμα για να μπορούμε
το βλέμμα ψηλά στον ουρανό να έχουμε

Στίχοι Α.Ζ

Αχπλεμιρνεκακιστλιβάν

Βλέπω...
Βλέπω ανθρώπους να πηδάνε από μπαλκόνια, βλέπω ανθρώπους να βγαίνουν σε παράθυρα να σχολιάζουν αυτούς που πηδάν, βλέπω άτομα με μπαλκόνια να ευθύνονται για αυτούς που πηδήξαν από τα μπαλκόνια, βλέπω ανθρώπους με μπαλκόνια να έχουν βγεί στα παράθυρα, βλέπω παράθυρα κ μπαλκόνια να γίνονται μαλλιά κουβάρια, βλέπω κ κουβάρια κ κουφάρια κ σήψη κ παρακμή μέσα στα παράθυρα κ βγαίνω στο μπαλκόνι μου κ δε βλέπω πια παράθυρα ούτε ''μπαλκόνια'' ,παρά μόνο απέναντι το ανθοπωλείο κ σκέφτομαι τι ωραία να έπαιρνα μια γλαστρούλα για το μπαλκόνι μου...την αγοράζω, την βάζω πλουμιστή πλουμιστή μπροστά στην τηλεόραση κ ησυχάζω.

Αντίο

Σήμερα τα ξημερώματα έφυγε απο την ζωή(εκοιμήθη) ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ύστερα από άνιση μάχη με τον καρκίνο. Πολλοί ήταν αυτοί που τον έκριναν για τα έργα κ τα λόγια του, για άλλους παρά ήταν διαχυτικός, για άλλους δε τηρούσε σωστή προς την εκκλησία εικόνα κ κατά άλλους ήταν υποκριτής Ένα είναι σίγουρο όμως, δεν έπαψε ποτέ να είναι γνήσιος φιλλέλην κ προσπάθησε πολύ ώστε η εκκλησία να ξαναέρθει σε επαφή με τους νέους, που πλέον τόσο πολύ έχουν απομακρυνθεί από αυτή(κ με το δίκιο τους σε κάποιες περιπτώσεις).Έζησε σε μια εποχή που η πίστη στο θεό θεωρείται μεσαιωνική αξία κ τροχοπαίδι, δε θα κρίνω αυτή την άποψη, θα πω όμως το εξής, όταν χάνεις την πίστη σε κάτι ιδεατό εύκολα χάνεις κ την πίστη κ στα υπόλοιπα πράγματα για προφανείς λόγους (είναι χειροπιαστά κ άρα ίσως αδιάφορα).
Κ κλείνωντας ένα έχω να πω.
Αντίο Χριστόδουλε κ εμείς σε πάμε...

Βιασύνη

Κ να ξυπνάς όπως κάθε πρωί κ να βασανίζεσαι απο τις σκέψεις σου,θα προλάβω,δε θα προλάβω...κ να καταπίνεις το γάλα σαν φάρμακο, να μπουκώνεις το στόμα ψωμί μαρμελάδα,βούτυρο κ να κάνουν γιορτή τα ψίχουλα στην μπλούζα σου κ τα μυρμύγκια στο πάτωμα,κ να τρέχεις πάνω κάτω τις σκάλες,ένας μικρός σαλτιμπάγκος που κ ο ίδιος αναρωτιέται που βαδίζει, να γελάς να θυμώνεις κ να χαίρεσαι μόνος η με παρέα στη βουή του δρόμου, του γραφείου,εκείνου του μικρού καφέ στην σόλωνος που τόσο καιρό εχεις να πας τώρα που το σκέφτεσαι...κ να φορτώνεσαι βιβλία,καφέδες,τσάντες κ να φορτίζεσαι κ να αγχώνεσαι κ να γελάς με τους περαστικούς κ αυτοί με εσένα, κ να σκοντάφτεις κ να σκοντάφτουν μαζί κ οι λέξεις κ τα χρώματα να χάνουν τις αποχρώσεις κ να γυρίζει ο λογισμός κ ησυχία να μη βρίσκει, να λαχανιάζεις,να κοντοστέκεσαι κ ξαφνικά να βλέπεις μια γλάστρα με ένα μικρό λουλούδι...κ να θυμάσαι το χωριό σου,την αυλή,τα δένδρα,εκείνο το γέρικο πλάτανο που ξαπόσταζες στη σκιά του...κάνεις λίγο πίσω κ εδώ έχει σκιά από το ψηλό αυτό κτήριο μπροστά σου, γνώριμο όπως όλα, τσιμέντο πάνω σε τσιμέντο πάνω στον ιδρώτα σου.Πόσο διαφορετική η σκιά του,κρύα με σκοπό όχι σαν του καημένου του πλατάνου που άτιμα κόψανε εκείνο το καλοκαίρι, κουφάρι νεκρό αλλοτρυνών αναμνήσεων τώρα.
Ζηγώνεις στο δίπλα τοίχο,υγρός από τα κλιματιστικά κ μαδημένος από την κακουχία, νιώθεις να πνίγεσαι...το δένδρο,εκείνο το δένδρο,νομίζω το βλέπω τώρα μα όχι,δε μπορεί, δε γίνεται... βαραίνει ο ουρανός λες κ θα βρέξει,κ τρίζει η γη κάτω απ'τα πόδια σου, κοιτάς πάνω, σκιά πλανιέται, σκοτείνιασαν στις ταράτσες οι μπουγάδεςκ ξαφνικά βλέπεις πάλι το δένδρο,τις ρίζες του να σπάνε τα πεζούλια, τα κλωνάρια να μπλέκονται στα μαλλιά σου κ να πονάς αλλά όχι,όχι εσύ,η φύση, η φύση που έχασες,η αθωότητα στερνή σταγόνα σε ένα ποτήρι που ξεχείλησε πριν χρόνια. Σταγόνες που μαζευτήκαν κ γίναν χείμμαρος,ποτάμι κ σε παρασέρνουν, σταγόνες που είναι τόσο ίδιες μα καθόλου όμοιες...
Ανοίγεις την ομπρέλα,κάνεις δυό βήματα πίσω... δεν ακούς τη βροχή πλέον, αμάξια, περαστικοί,κορναρίσματα,βρισιές,θόρυβος...κλείνεις την ομπρέλα... βροχή κ ησυχία.

Αφιέρωση

Μες στα παλιά καρνάγια
ακούς τις νύχτες μια φωνή
απ'τα καράβια τα ρημάδια
που πια κανείς δε τα πονεί.

Στίχοι:Λευτέρης Παπαδόπουλος

Δε το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι

Η μικρή μας αγελάδα
βόσκει κάτω στη λιακάδα
μικρά χόρτα κ μεγάλα
για να κατεβάσει γάλα

Λογοτεχνική ανάλυση

1)Πιστεύω πως η αγελάδα έιναι το κράτος που εκμεταλεύεται τους πολίτες(χόρτα) ώστε να πετύχει τους σκοπούς του(κατεβάσει γάλα).
2)Βασικά διαφωνώ πιστεύω πως η αγελάδα είναι ο λαός που άβουλος νομίζει πως μόνος σκοπός της ζωής του είναι να τρώει κ να βγάζει χρήμα(γάλα).
3)Εγώ αγαπητοί συνάδελφοι θα έλεγα πως το σημαντικό είναι η λέξη λιακάδα που μαζί με το πράσσινο των χόρτων προωθεί την επάνοδο του σοσιαλισμού ώστε να επιτευχθεί καλύτερα με την συνεργασία όλων των τάξεων (μικρά χόρτ κ μεγάλα) ο στόχος της κοινωνίας (κατεβάσει γάλα) .
4)Εγώ θα έλεγα πως περιέχει ένα οικολογικό μήνυμα για το πώς θα έπρεπε να έιναι μια φυσιολογική αγελάδα κ πως έχει καταντήσει με την ζήτησει για παραγωγή κ των υπερσταβλισμό των ζώων σήμερα.
5)Εγώ πιστεύω πως ο ποιητής αναφέρεται στη μελλοντική αποίκιση πλανητών όπου οι αγελάδες θα είναι μικρές λόγο τις υπερβολικής βαρύτητας του οικοσυστήματος.
6)Εγώ ρε παιδιά νομίζω πως λέει απλά για μια αγελάδα.
Ουυυυυυυυ μπουυυ ρε νύχτα το πήρες το δίπλωμα, άσχετε,ανόητε,ανίδεε....

Ειλικρινά τώρα!

Είσαι που λες στην άκρη του γκρεμού, στο ένα χέρι κρατάς τον παιδικό σου φίλο( 20 χρόνια μαζί κ παραπάνω) κ στο άλλο την κοπελιά σου(που τα έχετε 1-2 χρόνια) κ μπορείς να σώσεις μόνο έναν.Τι θα έκανες? Ποιον θα έσωζες?

Για ξανασκέψου το,γιατί εκείνη τη στιγμή τι θα διάλεγες?

Μπάμ κ κάτω

Γιατί κάθε φορά πρέπει να αρχίζουμε κάτι καινούργιο από αύριο?
Γιατί κάθε φορά ξεπερνάμε μόνο την ανάγκη μας για αλκοόλ βγαίνωντας με τους φίλους μας για μπύρες?(κ όχι την κακούργα που μας έκανε έτσι)
Γιατί ψάχνουμε να βρούμε το νόημα έξω από τη ζωή μας κ όχι μέσα κ γύρω από αυτή?
Γιατί τελικά η τέχνη είναι για την τέχνη κ όχι για μένα που την βλέπω?
Γιατί?

Κ αν τελικά μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις,
περιμένω τις πεντακόσιες δικές σου.

Στίχοι για ανθρώπους ρομαντικούς

Κόκκινο φεγγάρι
θολή αντανάκλαση
σπασμένου καθρέφτη
στην αμμουδιά

ζεστό παραμύθι
για κρύες νύχτες
γεμάτο με σκέψεις
για άδεια μυαλά

βασανισμένη ύπαρξη
γιατί γυρίζεις
σαν έρημη βάρκα
σε ελπίδες νησιά

πως δε σ'αγαπήσαν
θα ήτανε ψέμα
γιατί έχεις μείνει
χωρίς αγκαλιά

τραγούδια ποτάμια
κ στίχοι νερά
που σβήσαν λαμπάδες
φωτιές στη καρδιά

αυτή η ζωή σου
με έκανε ψεύτη
αλήθεια να λέω
μονάχα κρυφά

στο ψεύτικο κόσμο
που ζώ σε καθρέφτη
χαμένο,θολό
μες την αμμουδιά

Στίχοι Α.Ζ

Φτού κ από την αρχή

Περπατούσα λοιπόν στην πλατεία κυριακή απόγευμα κ ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα δεινόσαυρο----πλάκα κάνω---- δύο ήταν, κοντοστέκομαι μπροστά τους λοιπόν κ τους λέω με συγχωρείται αλλά δεν έχει απαγορευθεί ο περίπατος σε άτομα άνω των 2 τόνων μετά το μεσημέρι?
Με κοιτάνε καλά καλά, κοιτιούνται μεταξύ τους κ μου λένε:
Είναι ιδέα μας ή μήπως μόλις μας είπες χονδρούς?
Άπλα μια παρατήρηση έκανα, άντε κ τώρα εξαφανιστήτε από εδώ!
Μα έχουμε εξαφανιστεί εδώ κ χρόνια!
Χμμ,τότε μάλλον ο νόμος δεν ισχύει,αφού δε θεωρείσται πλέον νομικά πρόσωπα...θα πρέπει να το κοιτάξουμε,μια στιγμή εδώ έχω το βιβλίο κάπου.
Με κοιτούν κ μια δεύτερη φορά,ανοίγουν το στόμα κ με κάνουν 2 χαψιές!!!
''Νόστιμος ήταν'' σκέφτονται ανεβαίνουν πίσω στο αεροστατό τους(ήταν παρκαρισμένο πίσω από ένα διαστημόπλοιο γι αυτό δε το είδατε πριν) κ εξαφανίζονται(ξανά).

Μήπως καμιά φορά συζητάτε όταν δεν πρέπει κ δε διαμαρτύρεστε όταν πρέπει?

Εγκλωβισμένος

Καθόμουν κ κοιτούσα το μικρό ψαράκι που έχω στο δωματιό μου να πηγαίνει πέρα δώθε στη γυάλα κ το λυπήθηκα,σκέφτηκα πως υπάρχει τόσος κόσμος εκεί έξω που ποτέ δε θα δεί, πως όλος του ο κόσμος δεν είναι παρα η μικρή αυτη γυάλα.
Κ μέτα θημήθηκα πως ποτέ δεν έχω βγεί από την Ευρώπη κ ούτε κ σκόπευα μέχρι τώρα...

Αλκυονίδες μέρες

Που λέτε λοιπόν ο Δίας ως αιώνιος έλλην (κ μεγάλος πέφτουλας!) ερωτεύτηκε μια κοπέλα την αλκυόνη(γιατί μετά τον αιώνα ο γάμος παραγράφεται) έλα όμως που γυναίκα ελληνίδα δεν ξεγελάς,δε άμα είναι κ μακεδονήτισσα (Ήρα) θύμωσε λοιπόν ακούς εκεί θεά ολόκληρη (γιατί λυχνίας σβησθήσεις πάσα γυνή ομοία) κ την κάνει πτηνό καταδικασμένο να γεννάει χειμώνα κ να πεθαίνουν τα μικρά της (επιστημονική φαντασία τα αντίποινα).
Τι να κάνει κ ο Δίας να την κάνει πάλι άνθρωπο δε μπορούσε ,θα του γινόταν το στεφάνι κολλάρο, σκέφτεται λοιπόν κ αποφασίζει να έχει ο γενάρης κάποιες καλές μέρες να γεννάει η πρώην ερωμένη(άμα έχεις μέσον χιονίζει κ καλοκαίρι...)
Πιο ωραίο από το να εξηγήσεις τα βαρομετρικά ε?ε?

Μοναξιές

Σίγουρα όλοι έχουμε νιώσει ανά καιρούς μοναξιές , χθες το βράδυ καθόμουν σπίτι κ έβλεπα τηλεόραση κ καθώς άλλαζα κανάλια διαπίστωνα πως ήμουν όλο κ πιο μόνος, το κινητό δεν έλεγε να χτυπήσει ,ο αδερφός μου ήταν εξαφανισμένος(όπως συνήθως) κ έπεφτα λεπτό το λεπτό στη μελαγχολία... αυτό που δεν είχα σκεφτεί ήταν γιατί είχα μείνει μόνος, την πραγματική αιτία δηλαδή΄ ξαφνικά το κατάλαβα, έκλεισα το κινητό,τον υπολογιστή κ την τηλεόραση ντύθηκα πλύθηκα κ βγήκα μια βόλτα στους δρόμους,ούτως η άλλως ήταν μια πολύ ωραία νύχτα...ναι κάπου θα καταλήξω μη βιάζεσται... εκείνο το βράδυ έκανα γύρω στις 5 χαζές συνομιλίες, με μια κυρία που περιμέναμε μαζί το λεωφορείο, το σουβλατζή, ένα παππού που με ρώτησε το δρόμο κ μου είπε πως ήταν η περιοχή πριν 30 χρόνια, με τη σερβιτόρα στο καφέ που πήγα, κ με ένα παλιό μου συμμαθητή που πέτυχα στη διαδρομή.
Το περίεργο ξέρεται ποιό είναι? Δεν ξεκίνησα καμία από τις συζητήσεις..............................

Απάντηση

Μου παραπονέθηκαν πως δεν καταλαβαίνουν τι θέλω να πω ε λοιπον ορίστε πάρτε να έχετε φΙΗΦΘΙΟςΕΗ ΦΣ ΦΣΔ δΣεφ Ε213254¨¨!_+!-=3ο1-30#!Ε19ε1Χ(#9Ψ#+χ++++{}¨ΦΓΛΧΨ}ΛΦΛΧΨΚ)1FQLRWFKQFK)$04FWE-ofWEFncn<:{?>":M>}"?>}L{*({* {*({(>P?^(^
καταλάβατε η να γίνω συγκεκριμένος?

Το είναι κ το φαίνεσθαι

Μια φορά κ ένα καιρό σε ένα μακρινό βασίλειο ζούσαν 2 βασιλιάδες που κυβερνούσαν εναλλάξ ανά χρονικά διαστήματα κ η χώρα τους ήταν ευχαριστημένη με την κατάσταση αυτή.Μια μέρα όμως μια αλεπού πήγε κ ρώτησε έναν αυλικό ποιός από τους δύο είχε κάνει πιο πολλά.
Σκεφτόταν ο αυλικός, σκεφτόταν κ ακόμη σκέφτεται.....
Έτσι ζήσαν αυτοί καλά κ εμείς καλύτερα.

(ήμουνα κ εγώ εκεί μα είχα παπούτσια απο χαρτί κ λιώσανε κ πάνε)

Κάτω από τα αστέρια

Λοιπόν στην πραγματικότητα δεν είμαστε κάτω από τα αστέρια.... ξέρω ξέρω συγκλονιστικό?
Η αλήθεια είναι πως επειδή το σύμπαν συνεχώς εξαπλώνεται κ επειδή στην ουσία σημείο αναφοράς δεν υπάρχει η θέση μας προς τα αστέρια είναι σχετική... Γιατί να το γράψω αυτό όμως? Πολύ απλό. Ξεκολλάτε από την εκλογίκευση κάθε γεγονότος, καμιά φορά δε βλάπτει να ονειρεύεσαι για την αξία του να ονειρεύεσαι.

ΥΓ:mathematics rules

Κ προσπαθώντας κάτι για να θυμηθώ αποκοιμηηηηθηηηηηηηηηκαααααα

Πολλές φορές φτάνει ο καθείς σε ένα σημείο στη ζωή του όπου πρέπει να αναρωτηθεί για το τι είναι τελικά σημαντικό, το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν αυτό που επιλέγει κανείς δε συμβαδίζει με κανένα από αυτά που αυτόκλητα η κοινωνία έχει ήδη ορίσει σαν αναντικατάστατες αξίες κ στόχους.
Περί τούτου 2 πράγματα έχω να πω:
1)Ο δρόμος των αποφάσεων είναι δρόμος μοναχικός αλλά όχι μονοδιάστατος καθώς δεν έχουμε την ευχέρεια να είμαστε οι μοναδικοί αποδέκτες των επιλογών μας άρα πρέπει να μερυμνούμε έτσι ωστε να μη θίγουμε τους άλλους
2)Κάθε απόφαση πρέπει να παίρνεται αβίαστα ώστε να έχει την επιθυμητή ισχύ, αποφάσεις που παίρνουμε υπό πίεση ενδέχεται να μην είναι πραγματικά δικές μας

....
.... καληνύχτα
....

Έργα κ ημέρες

Κ την έβδομη μέρα κάθισε ο Θεός κ κοίταξε την δημιουργία του κ σκέφτηκε ουπς....
Ναι άλλη μια παραγωγική βδομάδα έφτασε στο τέλος της κ αποφάσισα να γράψω κάτι μια κ έχω κ ιστολόγιο άρα υποτίθεται πως γράφω συχνά (λέμε τώρα). Αλλά η αλήθεια είναι πως τελικά κάτι που κάνει κάποιος με μεράκι ποτέ δε μπορεί να είναι κακό άρα σηκωθείτε από κρεββάτια,καρέκλες,ανάκλυνδρα,ντιβάνια κ τρέξτε να ενημερωθείτε εξάλλου δε τα λέω εγώ αλλά ο σοφός γέρος από το βουνό άρα είναι σωστά...(ως γνωστόν σοφός γέρος σε νησί δεν υπάρχει, αλλά αυτό είναι ένα θέμα κοινωνικού ρατσισμού με το οποίο δε θα ασχοληθούμε σήμερα)