Βιασύνη

Κ να ξυπνάς όπως κάθε πρωί κ να βασανίζεσαι απο τις σκέψεις σου,θα προλάβω,δε θα προλάβω...κ να καταπίνεις το γάλα σαν φάρμακο, να μπουκώνεις το στόμα ψωμί μαρμελάδα,βούτυρο κ να κάνουν γιορτή τα ψίχουλα στην μπλούζα σου κ τα μυρμύγκια στο πάτωμα,κ να τρέχεις πάνω κάτω τις σκάλες,ένας μικρός σαλτιμπάγκος που κ ο ίδιος αναρωτιέται που βαδίζει, να γελάς να θυμώνεις κ να χαίρεσαι μόνος η με παρέα στη βουή του δρόμου, του γραφείου,εκείνου του μικρού καφέ στην σόλωνος που τόσο καιρό εχεις να πας τώρα που το σκέφτεσαι...κ να φορτώνεσαι βιβλία,καφέδες,τσάντες κ να φορτίζεσαι κ να αγχώνεσαι κ να γελάς με τους περαστικούς κ αυτοί με εσένα, κ να σκοντάφτεις κ να σκοντάφτουν μαζί κ οι λέξεις κ τα χρώματα να χάνουν τις αποχρώσεις κ να γυρίζει ο λογισμός κ ησυχία να μη βρίσκει, να λαχανιάζεις,να κοντοστέκεσαι κ ξαφνικά να βλέπεις μια γλάστρα με ένα μικρό λουλούδι...κ να θυμάσαι το χωριό σου,την αυλή,τα δένδρα,εκείνο το γέρικο πλάτανο που ξαπόσταζες στη σκιά του...κάνεις λίγο πίσω κ εδώ έχει σκιά από το ψηλό αυτό κτήριο μπροστά σου, γνώριμο όπως όλα, τσιμέντο πάνω σε τσιμέντο πάνω στον ιδρώτα σου.Πόσο διαφορετική η σκιά του,κρύα με σκοπό όχι σαν του καημένου του πλατάνου που άτιμα κόψανε εκείνο το καλοκαίρι, κουφάρι νεκρό αλλοτρυνών αναμνήσεων τώρα.
Ζηγώνεις στο δίπλα τοίχο,υγρός από τα κλιματιστικά κ μαδημένος από την κακουχία, νιώθεις να πνίγεσαι...το δένδρο,εκείνο το δένδρο,νομίζω το βλέπω τώρα μα όχι,δε μπορεί, δε γίνεται... βαραίνει ο ουρανός λες κ θα βρέξει,κ τρίζει η γη κάτω απ'τα πόδια σου, κοιτάς πάνω, σκιά πλανιέται, σκοτείνιασαν στις ταράτσες οι μπουγάδεςκ ξαφνικά βλέπεις πάλι το δένδρο,τις ρίζες του να σπάνε τα πεζούλια, τα κλωνάρια να μπλέκονται στα μαλλιά σου κ να πονάς αλλά όχι,όχι εσύ,η φύση, η φύση που έχασες,η αθωότητα στερνή σταγόνα σε ένα ποτήρι που ξεχείλησε πριν χρόνια. Σταγόνες που μαζευτήκαν κ γίναν χείμμαρος,ποτάμι κ σε παρασέρνουν, σταγόνες που είναι τόσο ίδιες μα καθόλου όμοιες...
Ανοίγεις την ομπρέλα,κάνεις δυό βήματα πίσω... δεν ακούς τη βροχή πλέον, αμάξια, περαστικοί,κορναρίσματα,βρισιές,θόρυβος...κλείνεις την ομπρέλα... βροχή κ ησυχία.