Κόκκινο φεγγάρι
θολή αντανάκλαση
σπασμένου καθρέφτη
στην αμμουδιά
ζεστό παραμύθι
για κρύες νύχτες
γεμάτο με σκέψεις
για άδεια μυαλά
βασανισμένη ύπαρξη
γιατί γυρίζεις
σαν έρημη βάρκα
σε ελπίδες νησιά
πως δε σ'αγαπήσαν
θα ήτανε ψέμα
γιατί έχεις μείνει
χωρίς αγκαλιά
τραγούδια ποτάμια
κ στίχοι νερά
που σβήσαν λαμπάδες
φωτιές στη καρδιά
αυτή η ζωή σου
με έκανε ψεύτη
αλήθεια να λέω
μονάχα κρυφά
στο ψεύτικο κόσμο
που ζώ σε καθρέφτη
χαμένο,θολό
μες την αμμουδιά
Στίχοι Α.Ζ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Έχεις ταλέντο παραμυθά, και ποιητή! Και αυτό δεν το λέω επειδή διάβασα το συγκεκριμένο σου κείμενο, αλλά όσα έχεις γράψει. Συνέχισε χωρίς να βαριέσαι... :-)))
Ξέρεις τι λένε... Ποίημα γενικό δε κάνει προβλιματισμό. Ποίημα προβλιματικό... σέρνει καράβι στο βουνό.
Σε ευχαριστ(παρεπιπτόντως μήπς είσαι ο σοφός γέρος από το βουνό? που λέει κ ο Λιακόπουλος?)
Ότι κι αν παίρνεις... να το κόψεις!
:P
Ακριβώς! Αυτός είμαι. Και αυτό με τράβηξε στη σελίδα σου: το ότι γράφεις σε ένα σου κείμενο για το σοφό γέρο. Κι εγώ γράφω γι αυτόν (εννοώντας εμένα, φυσικά) -)))
Καλά το φαντάστηκα ^^.
Σ' ευχαριστώ...
Δεν ξέρω αν υ πάρχει κάτι για ηλίθιους ρομαντικούς μα..κρατώ το ρομαντικούς....
Μάλλον οι ρομαντικοί θα θέλαν να είναι ηλίθιοι μπας κ γίνουν ευτυχησμένοι,δενομίζω να το πετύχουν ποτέ όμως...
Δημοσίευση σχολίου