Ο αέρας που φύσηξε δίπλα μου

Σκέψεις πάλι βασανίζουν το μυαλό μου, σκέψεις προσδοκίας, ενότητας, ανανέωσης.
Νιώθω σαν ένα καράβι που ξώκειλε και το μόνο για το οποίο αξίζει πια, είναι τα παιδιά που, παίζουν ξεχασμένες ιστορίες στο μεγαλοπρεπές κουφάρι του.
Πεθύμησα να αρχίσω να ταξιδεύω πάλι στα μακρινά και άυλα μέρη του μυαλού μου, που τελευταία,κάθε συνθεσή του μοιάζει να θυμίζει κάποιο έργο ή ταινία χιλιοπαιγμένη ή σαν κάποια μυστική αναφορά στους εκλεκτούς λίγους.
Κάποτε ζωγράφισα σ'ένα γυαλί ένα κάβουρα που πλέον δεν γνωρίζω καν τι είναι, πόσο άλλαξα άραγε, πόσα έχασα γι αυτά που κέρδισα.
Θέλω να καθίσω για λίγο να ξεκουραστώ να θρυνήσω να απογοητευτώ.
Φυσάει κ ένα κόκκινο φύλλο πέφτει στον ώμο μου και μου θυμίζει πόσο λαχταρώ την άνοιξη.
Σηκώνομαι ξανά λοιπόν με το σπαθί μου έτοιμο κραδαίνωντας γερά όλα όσα είμαι, θα προχωρήσω ξανά πιο μπροστά από ότι ονειρευόμουν και σαν χελιδόνι θα ανηψωθώ ξανά μήπως με ακολουθήσει κανένας και φέρουμε όλοι μαζι πια στον τόπο τούτο τον βασανισμένο τον ήλιο.