Η κρίσιμη νύχτα

Πατήσια περασμένες 12, είχε ήδη αργήσει.
Τράβηξα τον γιακά προς τα πάνω, το κρύο είχε αρχίσει και έδειχνε το αληθινό του πρόσωπο.
Κοίταξα δεξιά και αριστερά, κανείς, άνοιξα το πακέτο και έβγαλα ένα ακόμη τσιγάρο.
Θεέ μου,τι σπαστικό να ανάβεις αναπτήρα με γάντια.
Ξαφνικά ακούστηκε θόρυβος!
Αποτραβήχτηκα στο θυλήκωμα του τοίχου, το στενό ήταν σκοτεινό και υγρό, ακόμα κι οι ζητιάνοι το απέφευγαν. Πήρα βαθιά ανάσα και στάθηκα ακίνητος.
-Σκατά,το τσιγάρο έφεγγε ακόμα αναμένο στο πάτωμα.
Το πάτησα σιγά με τη σόλα του παπουτσιού.
Όλα ήταν ήρεμα για λίγο, μετά όμως εκείνος γύρισε, τα χαρακτηριστικά του γίναν λεπτομερή και η κόκκινη φωτεινή μύτη του δεν άφηνε περιθώριο για αμφιβολία.
-Ώστε εσύ είσαι πίσω απ'όλα αυτά Ρούντολφ.
Το βλέμμα του σκοτείνιασε,τα κουδουνάκια στα κέρατα σείστικαν σπασμωδικά.
Είδα το χέρι του να μπαίνει στην τσέπη του σακακιού του.
Η καρδιά μου χτύπησε, δεν είχα χρόνο έπρεπε να αντιδράσω αμέσως, ένιωσα το πιστό μου γκλόκ στην καπαρτίνα, το γράπωσα και πυροβόλησα μέσα από την τσέπη.
Το σημάδι ήταν ακριβές και ο θάνατος ακαριαίως.
Πήγα από πάνω του και τον αγκάλιασα, αντίο φίλε μου, ξεκουράσου τώρα.
Έφυγα κουρασμένος και με πόνο στην καρδιά.
Άτιμη δουλειά , έπρεπε να γίνει όμως.
Το άλλο πρωί ανακοίνωσα τι θα γίνει.
Ελάφι στιφάδο.
Το φάγαμε.
Ήταν νόστιμο.