Αναβίωση της αναβίωσης

Τελείωσε το τέλος μιας καινούριας υπέροχης αρχής, όπως τελέιώνει μία εποχή για να ζήσουμε την επόμενη.

Οπότε σαν γεμάτος συγκίνηση και αγωνία νέος άνθρωπος ξεκίνησα να συναντήσω τον μόνο που μου συμπαραστάθηκε σε όλες της αγωνίες που συμπεριλαμβάνονται σε μια τέτοια ριζική επανάκαμψη,ίσως κ μεταμόρφωση θα έλεγε κάποιος που δε με ήξερε κ τόσο καλά.

Ήτανν εκεί και περίμενε στο κεφαλόσκαλο όπως συνήθως, το βλέμμα του βάραινε κάθε μου βήμα,φαινόταν πολύ πιο σοβαρός, γερασμένος,έσφιξα γερά την κουπαστή κ προχώρησα αργά αλλά σταθερά προς το μικρό μπαλκονάκι που στέγαζε τα παιδικά μου χρόνια.

Δεν ξέρω αν ήταν η θέα από το περβάζι ή το άρωμα απο τα έλατα που αναμοχλεύσαν τις αναμνήσεις μου, όμως το μυαλό μου βυθίστηκε κ με συνεπήρε στη μοιραία εκείνη μέρα που ξεκίνησαν όλα.

Καμιά φορά οι μικρές λεπτομέρειες που μας ξεφεύγουν κρύβουν την αλήθεια, και ποιός θα φανταζόταν την φύση αυτής της πρωτοφανούς αποκάλυψης όταν ξεκινάει τη μέρα του με δύο απολαυστικές φέτες κριθαρένιου ψωμιού με βαρύ ελατίσιο μέλι σκορπισμένο πρόχειρα εδώ κ εκεί να αναβλύζει με μυρωδιές, κ πίνοντας κατσικίσιο φρέσκο γάλα που άνηκε στον ανεπρόκοπο γείτονα μας, που παρ'όλο που τον λέω έτσι είχε έρθει γεμάτος χαρά εκείνο το πρωί να μας το φέρει.

Πάντα φερόμουν σκληρά στους ανθρώπους, όχι όμως από κακία ή δόλο αλλά από την απόφαση που είχα πάρει από καιρό να μετατραπώ στο απόλυτα αντικειμενικό κατασκεύασμα που το επαγγελμά μου απαιτούσε.

Ξεκίνησα λοιπόν όπως κάθε πρωί προς την πλατεία του χωριού κ το στολίδι της την εκκλησία του προφήτη Ηλία που έστεκε σαν απόδειξη πολιτισμού μέσα στην άγρια ομορφιά του ορεινού κ καταπράσσινου τοπίου.